Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Στον καθρέφτη μου βλέπω το ΔΝΤ...





Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση ή έκπληξη η κατοχή της χώρας απο το ΔΝΤ. Ούτε η αιτία που έχουμε αυτή την κατοχή. Ας μην κοιταζόμαστε αμήχανα πώς μας βρήκε αυτό το κακό. Καλό είναι να μην αναλύσουμε μοιρολατρικά (ήταν γραφτό να γίνει) ούτε και να το αντιμετωπίσουμε επίσης μοιρολατρικά.
Η κατοχή απ'το ΔΝΤ έχει ονοματεπώνυμο. Το δικό μας. Σε πρόσφατο ταξίδι που έκανα στη Γερμανία σε μια μεσαία πόλη ( στη Λαμία της Γερμανίας δηλαδή) μου έκανε ματξύ των άλλων πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως όλοι οι υπάλληλοι- ιδιωτικοί και δημόσιοι- φορούσαν ταμπελίτσες με το ονοματεπώνυμό τους και την ιδιότητά τους. Φυσικά και ρώτησα τι εξυπηρετεί αυτή η συνήθεια και η απάντηση ήταν πως αναγράφεται η ταυτότητα του υπαλλήλου για να γνωρίζουμε ποιος ευθύνεται για τη σωστή ή τη λαθεμένη εξυπηρέτηση. Η ευθύνη είναι προσωποποιημένη είναι συγκεκριμένη και επιμερίζεται σε συγκεκριμένα άτομα. Η σύγκριση με την Ελληνική πραγματικότητα ήταν αναπόφευκτη. Την Ελληνική πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από ένα απρόσωπο σύστημα, με γενικεύσεις ευθυνών (όλοι οι γιατροί παίρνουν φακελάκι) και που τελικά καταλήγει σε γενικευμένη ατιμωρησία.
Ο νεο-Έλληνας συνήθως κρύβεται πίσω από την υπαλληλική του ανωνυμία -ίσως συναισθανόμενος την επαγγελματική του ανεπάρκεια- ποντάροντας σε μια στρεβλή αντίληψη πως η οποιαδήποτε επώνυμη καταγγελία εις βάρος του θα εκλειφθεί ως ρουφιανιά. Και έτσι ο φαύλος κύκλος " Κακές υπηρεσίες-στρεβλό σύστημα-ατιμωρησία" διαιωνίζεται.
Να θυμήσω πως στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία (για την οποία είμαστε υπερήφανοι ως απόγονοι-τρομάρα μας!) η τήρηση και η επιβολή των νόμων γινόταν από τους ίδιους τους πολίτες μέσω επώνυμων καταγγελιών.