Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!

Είχα αποφασίσει να μην ξαναγράψω τίποτα μέχρι να αποκατασταθεί η δημοκρατία στην Ελλάδα. Το ότι ξαναγράφω δεν σημαίνει πως έχει αλλάξει κάτι. Αντιθέτως μια διορισμένη, δοσίλογη, πραξικοπηματική κυβέρνηση οργανώνει εκλογές, σαν χάρη σε ένα λαό εντελώς αποβλακωμένο, αποπροσανατολισμένο και σφόδρα φοβισμένο. Μια κυβέρνηση που δεν έχει το στοιχειώδες τακτ να τοποθετήσει υπηρεσιακούς υπουργούς σε υπουργεία που εμπλέκονται άμεσα με τις εκλογές πχ Εσωτερικών και Δικαιοσύνης και η οποία έχει μέλη της υποψήφιους βουλευτές δημιουργώντας συνθήκες άνισότητας μεταξύ των υποψηφίων. Αυτές οι εκλογές έχουν χαρακτηριστεί ως "οι κρισιμότερες" και το μόνο που αλλάζει είναι ο αριθμός δίπλα από το " ...των τελευταίων χρόνων". Σαν μια αόρατη σβήστρα να ξεγράψει ότι έχει γίνει στο παρελθόν και τις ευθύνες μαζί. Λες και οι εκλογές του 1985 ήταν άνευ σημασίας και το αποτέλεσμά της δεν επηρρέασε τα μεταγενέστερα γεγονότα. Σαν η χώρα να πεθαίνει την παραμονή και να ξαναγεννιέται την επομένη των εκλογών. Έτσι και τώρα όπως και πάντα θα στηθούμε μπροστά από διλλήματα " εμείς ή εσείς;", "ευρώ ή δραχμή;", " Ευρώπη ή Ελλάδα", "Μνημόνιο ή Χρεοκοπία;", " Μνημονιακοί ή Αντιμνημονιακοί;" Ποιον εξυπηρετούν τα δίπολα στη ζωή μας τελικά το έχουμε αναρωτηθεί; Φυσικά και όχι αφού δεν είναι στην νοοτροπία μας το να αναλύουμε. Υστερικοί σε όλα μας ενθουσιαζόμαστε υπέρμετρα, απογοητευόμαστε υπέρμετρα, τακτικά επικαλούμαστε τον τράχηλο που ζυγό δεν υπομένει και ταυτόχρονα απαιτούμε από ένα λοχία να πάρει το μαστίγιο και να επιβάλει την τάξη. Μ'αυτήν την ψυχοσύνθεση και τα πιο πάνω διλλήματα τι αποφασίζουμε; Έχουμε κάτι να αποφασίσουμε; Όταν ως χώρα και όχι ως αρχηγοί κομμάτων έχουμε υπογράψει δανειακές συμβάσεις με τράπεζες που μας δεσμεύουν και μας έχουν υποθηκεύσει τη δημόσια περιουσία, τι έχουμε να αποφασίσουμε; Η συνταγή των μνημονίων είναι δεδομένη. Εσωτερική υποτίμηση και πτώχευση. Αποικία με τις χειρότερες των συνθηκών και των προοπτικών, ας μη γελιόμαστε. Αρκεί να δούμε τα παραδείγματα άλλων χωρών που έχουν εφαρμοστεί τα ίδια και θα καταλάβουμε το μέλλον μας. Μην βαυκαλιζόμαστε. Δεν είμαστε ο περιούσιος λαός για τις τράπεζες αλλά ακόμα ένα συμβόλαιο. Δεν είναι μονόδρομος φυσικά η επιλογή του μνημονίου και θα συμφωνήσω με τα "αντι-μνημονιακά" κόμματα. Άπλά και αυτά με τη σειρά τους εφαρμόζωντας παλαιοκομματικές πρακτικές (χαϊδεύω αυτάκια) δεν λένε τίμια την αλήθεια. Η έξοδος από το μνημόνιο είναι ηρωική πράξη. Ιστορικά οι ηρωισμοί είναι βαμμένοι με αίμα. Άλλωστε από τις πιο ηρωικές στιγμές της Ελληνικής ιστορίας είναι μια πραγματική καταστροφή ...η έξοδος του Μεσολογγίου! Ο συμβολισμός είναι κατά τη γνώμη μου εκπληκτικός και συνάμα σύγχρονος. Οι Μεσολογγίτες δεν δέχοταν παρά ελάχιστα πυρά από τον Κιουταχή και τον Ιμπραήμ. Τους αποτελείωναν αργά και βασανιστικά με πείνα και δίψα. Και τότε οι πολιορκημένοι αποφάσισαν πως υπήρχε κι άλλος δρόμος, αξιοπρεπέστερος. Αντί να πεθάνουν αργά και σίγουρα σαν τα ποντίκια, εξέρχονται τζογάροντας την όποια πιθανότητα. Έξοδος λοιπόν από το μνημόνιο, από το σίγουρο και αργό οικονομικό θάνατο της χώρας και...φτου ξελευτερία! Και μετά; Σκεφτόμαστε το μετά ή κι αν το έχουμε σκεφτεί είμαστε έτοιμοι; Ή μήπως πάλι βλέποντας και κάνοντας;