Ήταν μια φορά ένα κορίτσι, η Αλίκη, που ήταν τυφλή. Εξαιτίας του προβλήματός της μισούσε τον εαυτό της και όλο τον κόσμο. Τον μόνο που αγαπούσε βαθειά ήταν τον Μιχάλη, το αγόρι της. Ο Μιχάλης ήταν αυτός που την στήριζε σε κάθε δυσκολία και ο μόνος άνθρωπος τον οποίο εμπιστευόταν η Αλίκη.
Μια μέρα ενώ κάθονταν μαζί σε ένα πάρκο γυρίζει η Αλίκη και του λέει πως αν το έφερνε η τύχη να ξαναδει, θα τον πατρευόταν.
Πέρασε ο καιρός και μια μέρα έφτασε το ανέλπιστο μήνυμα πως βρέθηκαν δυο μάτια, έτσι ώστε με την κατάλληλη εγχείρηση η Αλίκη να μπορέσει να ξαναδει. Όπως και έγινε. Έπρεπε τώρα να κρατήσει και την υπόσχεσή της και να παντρευτεί τον Μιχάλη.
Μόλις τον αντίκρυσε, όμως, άλλαξε γνώμη. Ο Μιχάλης ήταν κι αυτός τυφλός και τον έδιωξε. Απαρηγόρητος έφυγε και δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά μπροστά της.
Λίγους μήνες αργότερα έφτασε στην Αλίκη ένα γράμμα. Ήταν από τον Μιχάλη. Το άνοιξε και το διάβασε:
" Να μου προσέχεις τα μάτια! "
13 σχόλια:
Ωχ.
Παραμυθρίλερ για τον θρύλο του έρωτα.
ε, εντάξει. τι να πω τώρα... όταν γυρίσω από εκεί που με έστειλες, τα λέμε...
Ωραίο το παραμύθι αλλά χωρίς happy end. Αν ήμουν ο παραμυθάς θα το άλλαζα ως εξής: ο Μιχάλης έδωσε στην Αλίκη το ένα του μάτι και όταν αυτή το κατάλαβε και είδε, τον αγάπησε ακόμα πιο πολύ και μετά τον παντρεύτηκε. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα κτλ κτλ.
@padrazo
Το παραμυθρίλερ μου θυμίζει τον πανωλεθρίαμβο!
@σπύρο
Σε περιμένω.
@ο επιστημονας
Έχει το λόγο του που τελειώνει έτσι. Η αχαριστία και η ευκολία που ο άνθρωπος ξεχνάει το παρελθόν του είναι καταστροφικά. Υπάρχει και μια παροιμία γι'αυτό :
" Χαιρέτα τον περαστικό όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετά κι αυτός όταν θα ξεπεζέψεις"
Έτσι είναι, με τα ίδια μας τα χέρια, βγάζουμε τα ίδια μας τα μάτια.
Αμα δε, έχουμε και κάπου να τα χαρίσουμε..
Πολύ καλό.
Ποιος του φταίει του Μιχάλη;
Το στραβό του το κεφάλι.
Συγνώμη για την κυνικότητα, αλλά το πιστεύω (και το εφαρμόζω) απόλυτα. Αλλιώς καταντάς σαν τη Χρ. Ζώγια, τη ζωγράφο, που είχε γράψει με τεράστια γράμματα απ' έξω απ' το σπίτι της: Ουδείς Μεγαλύτερος Εχθρός Από Τον Ευεργετηθέντα Αχάριστον.
Η αυτοθυσία του μύθου σου, είδες δύσκολα μπαίνει στη τεχνοκρατική οπτική μας.Εμπεριέχει όμως πάντα το αναγεννησιακό μήνυμα της ανάστασης, το υβρίδιο που θεριεύει μετα την θεραπευτική μεταμόσχευση...
@i.p.potis
Θέλω να πιστεύω ότι η διάθεση κάποιου για αυτοθυσία δεν εξαρτάται από τις πιθανότητες να πέσει πάνω σε αχάριστους.
@κουνουπι
Είναι από αυτά τα κλισέ που δυστυχώς επαληθεύονται με μαθηματική ακρίβεια.
@dionysos
Πρώτα απ'όλα να σου πω καλώς ήρθες και καλώς σε βρίσκω.
Τα υβρίδια είναι πάντα κατώτερα ποιοτικά σε σχέση με τους αρχικούς γαμέτες. Δεν έχουν την ικανότητα να αναπαράγονται. Δεν μπορούν να δώσουν ζωή ούτε και στα αισθήματά τους.
αληθινό…
δεν το βρίσκω καθόλου μελό…
πιστεύω, δυστυχώς, ότι είναι απολύτως αληθινό…
Πολύ καλό
Εχεις κάτι εναντίον του happy end η ιδέα μου είναι; κάτι ξέρω που βλέπω μετά μανίας Ινδικό κινηματογράφο...
καλησπέρες!
Φυσικό είναι να μας φαίνεται μελό σε μια εποχή που απώλεσε προ πολλού την αθωότητά της.
Μια χαρά είναι η ιστορία και διαβάζεται σε πολλά επίπεδα...
@zoe
Δεν ξέρω αν είναι αληθινό. είναι όμως πιθανό.
@rodoula-kelly
Καλώς ήρθες.
Πλέον τα happy end είναι το ανατρεπτικό σενάριο.
@ανεστη
Προσωπικά αναγνωρίζω τον εαυτό μου και στους δύο ρόλους της ιστορίας.
Τίποτα χειρότερο από τον ευεργεθέντα αχάριστο...
Δημοσίευση σχολίου