Παύλος Ιωσήφ Γκεμπελόπουλος

Πλέον έχουμε κάνει επιστήμη την προπαγάνδα σ'αυτή τη χώρα. Η μέθοδος είναι απλή. Πετάμε λάσπη (ενίοτε και σκατά) στον ανεμιστήρα για 2-3 μέρες και μετά κάνουμε την πάπια. Η δουλειά έχει γίνει και ποιος ασχολείται με τις μετέπειτα διαψεύσεις και διορθώσεις;
Από τις περίπου 770.000 καταγεγραμμένους δημοσίους υπαλλήλους βρέθηκαν, κατά τη διασταύρωση των στοιχείων ( γουάου!), 65 οι οποίοι με έναν "παράξενο" τρόπο έπαιρναν μισθό από δύο διαφορετικές υπηρεσίες. Ήταν για παράδειγμα ο άλλος δάσκαλος, οπότε έπαιρνε μισθό από το υπουργείο Παιδείας, αλλά την ίδια εποχή ήταν και διορισμένος γραμματέας στο υπουργείο Γεωργίας.
Μικρό, ελάχιστο το ποσοστό των διπλοπληρωμένων, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Πολύ σωστά τους τσακώσαν-επιτέλους- και πιο σωστά θα τους ζητηθεί να επιστρέψουν όλο το ποσό από την μία μισθοδοσία (...για να δούμε).
Όλο αυτόν τον καιρό μέσω της κυβερνητικής προπαγάνδας υπήρχε η αίσθηση πως η πρακτική αυτή ήταν το σύνηθες στο δημόσιο τομέα και φυσικά τώρα δεν υπάρχει καμία αποκατάσταση της αλήθειας.
Από την άλλη δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται στη μισθοδοσία διαφόρων υπουργείων. Που είναι αλήθεια η λίστα με τους δεκάδες δημοσιογράφους που υπηρετούν, με το αζημείωτο βεβαίως-βεβαίως, και τα γραφεία τύπου υπουργείων; Περιμένουμε περίπου 3 χρόνια να δημοσιοποιηθεί.

Στον καθρέφτη μου βλέπω το ΔΝΤ...

Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση ή έκπληξη η κατοχή της χώρας απο το ΔΝΤ. Ούτε η αιτία που έχουμε αυτή την κατοχή. Ας μην κοιταζόμαστε αμήχανα πώς μας βρήκε αυτό το κακό. Καλό είναι να μην αναλύσουμε μοιρολατρικά (ήταν γραφτό να γίνει) ούτε και να το αντιμετωπίσουμε επίσης μοιρολατρικά.
Η κατοχή απ'το ΔΝΤ έχει ονοματεπώνυμο. Το δικό μας. Σε πρόσφατο ταξίδι που έκανα στη Γερμανία σε μια μεσαία πόλη ( στη Λαμία της Γερμανίας δηλαδή) μου έκανε ματξύ των άλλων πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως όλοι οι υπάλληλοι- ιδιωτικοί και δημόσιοι- φορούσαν ταμπελίτσες με το ονοματεπώνυμό τους και την ιδιότητά τους. Φυσικά και ρώτησα τι εξυπηρετεί αυτή η συνήθεια και η απάντηση ήταν πως αναγράφεται η ταυτότητα του υπαλλήλου για να γνωρίζουμε ποιος ευθύνεται για τη σωστή ή τη λαθεμένη εξυπηρέτηση. Η ευθύνη είναι προσωποποιημένη είναι συγκεκριμένη και επιμερίζεται σε συγκεκριμένα άτομα. Η σύγκριση με την Ελληνική πραγματικότητα ήταν αναπόφευκτη. Την Ελληνική πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από ένα απρόσωπο σύστημα, με γενικεύσεις ευθυνών (όλοι οι γιατροί παίρνουν φακελάκι) και που τελικά καταλήγει σε γενικευμένη ατιμωρησία.
Ο νεο-Έλληνας συνήθως κρύβεται πίσω από την υπαλληλική του ανωνυμία -ίσως συναισθανόμενος την επαγγελματική του ανεπάρκεια- ποντάροντας σε μια στρεβλή αντίληψη πως η οποιαδήποτε επώνυμη καταγγελία εις βάρος του θα εκλειφθεί ως ρουφιανιά. Και έτσι ο φαύλος κύκλος " Κακές υπηρεσίες-στρεβλό σύστημα-ατιμωρησία" διαιωνίζεται.
Να θυμήσω πως στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία (για την οποία είμαστε υπερήφανοι ως απόγονοι-τρομάρα μας!) η τήρηση και η επιβολή των νόμων γινόταν από τους ίδιους τους πολίτες μέσω επώνυμων καταγγελιών.

Είσαι μεγάλος, μεγάλε!

φιλότιμο το [filótimo] : 1. ιδιαίτερη, αυξημένη ευαισθησία, ως στοιχείο του χαρακτήρα κάποιου σε σχέση με την προσωπική τιμή, την αξιοπρέπειά του και γενικότερα με την εικόνα που σχηματίζουν οι άλλοι (η κοινωνία, το περιβάλλον) γι΄ αυτόν: Για ένα ~ ζει ο άνθρωπος. Tου έθιξε το ~, τον πρόσβαλε. H ελληνική λέξη “φιλότιμο” δεν έχει ακριβή μετάφραση στις ξένες γλώσσες. (έκφρ.) φέρνω κπ. στο ~, τον φιλοτιμώ. έρχομαι στο ~, φιλοτιμούμαι. 2. προθυμία, ευσυνειδησία στην εκτέλεση καθήκοντος, εργασίας: Δούλεψαν, εργάστηκαν με ~.
Το Ελληνικό φιλότιμο λοιπόν. Αυτό το ιδιαίτερο γνώρισμα της φάρας μας που δεν το συναντάς πουθενά. Και είναι λογικό. Αφού με το "φιλότιμο" καλύπτουμε όλες τις ελλείψεις που έχουμε και την αντιεπαγγελματική μας συμπεριφορά, ωσάν ο επαγγελματισμός να μην είναι το αυτονόητο.
Και είναι τέτοιο το παραμύθι που χαιρόμαστε με την ανυπαρξία αντίστοιχης λέξης σε άλλους λαούς. Αντί να αναλογιστούμε πως εκεί απλώς κάνουν τη δουλειά τους και δε χρειάζονται ούτε φιλότιμο ούτε διπλωματία. Είναι απλώς επαγγελματίες.

Υ.Γ. Μπορεί να χάσαμε τον Καραγκιόζη, κανένας δεν θα μας στερήσει τον οσφυοκάμπτη-γλείφτη Χατζηαβάτη!

Θα πτωχεύσουμε;

Η απάντηση είναι ναι.
Όλα είναι θέμα μαθηματικών και απλής λογικής. Ήταν πριν από μερικά χρόνια όταν κάποιες φωνούλες -μειοψηφίες και γραφικούς τους ονόμαζαν- ούρλιαζαν, εν μέσω του Ελληνικού οικονομικού "θαύματος" του Σημιτισμού, πως δεν υπάρχει χώρα που ευημερεί με υπερχρεωμένους πολίτες. Το αποτέλεσμα το ζούμε με την Ελλάδα να βρίσκεται πνιγμένη, ως οικονομία, αδύναμη να εγγυηθεί την επιστροφή οιασδήποτε οικονομικής βοήθειας από τους δανειστές της.
Τώρα πλέον κάποιες άλλες φωνούλες (ή και οι ίδιες), απέναντι στην εμμετική προπαγάνδα περί σωστών μέτρων νοικοκυρέματος που θα βγάλουν τη χώρα ισχυρή απέναντι στην κρίση, ανταπαντούν πως η χρεοκοπία, η πτώχευση και η στάση πληρωμών από την πλευρά του Ελληνικού δημοσίου είναι αναπόφευκτα. Από τη στιγμή που υπάρχει προοδευτική στάση πληρωμών μεταξύ των πολιτών, είτε με τη μορφή της ελαχιστοποίησης στην κατανάλωση είτε με τη γενίκευση των παραδοσιακών φεσιών, νομοτελειακά θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και τα Κρατικά ταμεία. Ήδη το γεγονός αυτό συμβαίνει βάσει των επίσημων στοιχείων που δείχνουν μείωση στις κρατικές δαπάνες με ταυτόχρονη μείωση των εσόδων και μάλιστα σε περίοδο που έχουμε αύξηση ΦΠΑ.

The Beatles, Because

Αχυράνθρωποι.

Οι μεν παριστάνουν τους στενοχωρημένους σοσιαλιστές που τους είπαν ότι κυβερνούν, οι δε νομίζουν ότι είναι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές που στο σενάριο κάνουν εποικοδομητική αντιπολίτευση. Υπάρχουν και κάτι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί που δεν είναι σίγουροι αν το παγκόσμιο κλίμα είναι ακόμα ώριμο ώστε να συνειδητοποιήσει ο λαός το ιστορικό πέρασμα του Λένιν.
Το φίδι όμως παραμονεύει. Και το φίδι δεν είναι ούτε ο χοντρομπαλάς πρώην σφίχτης πρώην διαφημιστής ούτε ο υστερικός πλασιέ με την τσιριχτή φωνή- ίδιος Φαρινέλι.
Το φίδι είναι μέσα μας είναι ο κοινωνικός καθημερινός τσαμπουκάς και μια τυφλή οργή που πέφτει επι δικαίων και αδίκων. Είναι οι Γκέμπελς των ΜΜΕ αλλά και οι Χίμλερ του σπιτιού μας, της δουλειάς μας, του δρόμου, του εστιατορίου, του γηπέδου.
Ο φασισμός είναι ήδη εδώ, αποτέλεσμα ή και μήτρα της κατοχής που ζούμε ως χώρα και ως ψυχές.

Όλα τυριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.

'Οχι, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Ούτε καν ως κακόγουσο αστείο.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με φριχτό ρεαλισμό, με ωμή συνέπεια. Πάντα παρούσα, γράφεται ενώ δημιουργείται και όχι στο μέλλον όπως πολλοί υποστηρίζουν, ελπίζοντας κατά βάθος να είναι απ'την πλευρά των νικητών.
Αγαπητοί μου φίλοι και κατοχή έχουμε και πόλεμο θα ζήσουμε. Και τις δραχμές θα τις ξαναπιάσουμε στα χέρια μας. Συστήματα και νομίσματα Φρανκενστάϊν μπορούν δημιουργηθούν. Αλλά πόσο θα ζήσουν; Είναι δεδομένο το τέλος και όποιος δεν το βλέπει καλό είναι να ανατρεξει στην παγκόσμια ιστορία. Θα του φανούν ιδιαιτέρως οικεία αυτά που θα διαβάσει.

Ζήτω το Παρα-Έθνος!

Τώρα που τα πράγματα κάπως ηρέμησαν, τώρα που ίσως μέσα στον εορταστικό χυλό φαίνονται λίγο άσχετα, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε για τον 15χρονο Αφγανό.
Τι κακό μ'αυτή την ηλικία...15χρονος Χαμιντουλάν, 15χρονος Αλέξης.
Και μια κοινωνία στη μέση ζαλισμένη, χαμένη, μουδιασμένη...αδιάφορη; Θα πω φοβισμένη.
Δεν τη φοβάται ο Έλληνας την επίσημη εξουσία, δεν τη σέβεται. Το Παρακράτος όμως το τρέμει. Έχει αποδείξει από ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους πως είναι αποτελεσματικό στις μεθόδους του. Είτε λέγεται Μαυρομιχάλης, είτε Γκοτζαμάνης, είτε 17 Νοέμβρη και Πυρήνας της Φωτιάς το Παρακράτος είναι εδώ. Και σκοτώνει αδιάκριτα, αδιάφορα είτε λέγεσαι Καποδίστριας είτε Λαμπράκης είτε Αξαρλιάν είτε Χαμιντουλάν, απλά υπενθυμίζοντας την ύπαρξή του όποτε ο λαός ξεχνάει ποιος κάνει κουμάντο σ'αυτή τη χώρα.

Ελληνικά χοιρίδια.

Υπάρχουν στιγμές αλλά και γεγονότα που μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους, αν μη τι άλλο. Με επιτυχία λοιπόν στέφεται το πείραμα στην Ελλάδα, αφου παρά τα όποια σκληρά απάνθρωπα μέτρα λαμβάνονται οι πολίτες χαλαρά και ήρεμα παρακολουθούμε τα συμβάντα. Φυσικά όλο αυτό μας βοηθάει και στην αυτογνωσία αφού μάθαμε πως οι αντοχές μας είναι μεγάλες, απεριόριστες θα έλεγα!

Ντου ρεεεεεεε!!!

Kαι τελικά αυτό που κάθε κυβέρνηση, κάθε πόλος εξουσίας επιθυμούσε και στόχευε,έγινε πραγματικότητα. Ζούμε στην πράξη πλέον το "διαίρει και βασίλευε", ο κοινωνικός ιστός έχει χάσει κάθε συνεκτικό δεσμό και ο καθένας πορεύεται (θεωρητικά) αυτόνομος, στην ουσία γυμνός.
Το σημαντικότερο είναι πως πουθενά δεν ακούς έννοιες όπως "πολίτης" ή ακόμη και "άνθρωπος". Όλοι έχουμε ταξινομηθεί σε υποκατηγορίες, με το συνθετικό "υπο-" να δηλώνει δυστυχώς κατωτερότητα και όχι απλώς ένα κλάσμα.
Αυτό που ακούγεται (και εννοείται δυστυχώς) πανταχόθεν είναι έννοιες όπως καταναλωτής, ψηφοφόρος, συντεχνία, κοινωνική ομάδα, εργάτης, γιατρός, αγρότης, δημόσιος υπάλληλος, συμβασιούχος, οδηγός, πεζός, δάσκαλος, εφοριακός λες και μιλάμε για είδη οργανισμών και όχι για το ένα και αυτό πρόσωπο.
Εκεί κάπου, ωθούμενοι από την ανάγκη του ανήκειν, τοποθετούμε τον εαυτό μας στρεφόμενοι εναντίον όσων δεν μας μοιάζουν ή δεν δηλώνουν πίστη στην ομάδα μας. Μιλάμε για κοινωνικό χουλιγκανισμό με σηκωμένα τείχη συνεννόησης και de facto δίκαιο και άδικο.

...κι αγνάντευε!

Επιστρέφω στο θέμα των αποδείξεων, αφού απ'την ημέρα που το άκουσα μου έχει καρφωθεί ως η μεγαλειοδέστερη πατάτα των τελευταίων ετών.
Όπως συμβαίνει πάντα σ'αυτή τη χώρα έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα να αναλύσουν αρχικά και στη συνέχεια να εφαρμόσουν ένα νόμο(;) που είναι διάτρητος από όλες τις πλευρές!
Πρώτ' απ' όλα δεν υπάρχει νόμος. Βασικό μεν, δευτερευούσης σημασίας στο Ελλάντα. Το χειρότερο είναι που ο αρμόδιος υπουργός βγαίνει στα ΜΜΕ και μιλάει με λεπτομέριες για έναν νόμο, για ένα μέτρο που δεν έχει ακόμα αποφασιστεί. Οπότε αρχίζει ο κάθε Αυτιάς, Παπαδάκης και το λουρί της μάνας να δίνει τις δικές του εξηγήσεις πάνω στο μέτρο-φαντομά μπερδεύοντας ακόμη περισσότερο τον άσχετο πολίτη.
Σύμφωνα με τις φήμες λοιπόν δεν θα καταθέσουμε τις αποδείξεις καθεαυτές αλλά θα καταγράψουμε τα στοιχεία τους σε ένα βιβλιαράκι (τεφτέρι το έλεγαν κάποτε) και στη συνέχεια θα το πηγαίνουμε στην εφορία. Κι εκεί δεν θα ελέγχονται όλες οι αποδείξεις αλλά δειγματοληπτικά στην τύχη.
Λογικό μου φαίνεται να μην ελεγχθούν όλες αφού στη χώρα με την κομμουνιστικού χαρακτήρα γραφειοκρατία και την παντελή έλλειψη μηχανοργάνωσης θα χρειάζοταν καμιά 20ετία για να γίνει αυτό.
Οπότε αρχίζει ο τζόγος. Έχω καλές πιθανότητες να γράψω στα τυφλά στοιχεία από φανταστικές αποδείξεις προκειμένου να συμπληρώσω το απαραίτητο όριο. Άλλη ιδέα είναι η απο κοινού χρήση αποδείξεων με άλλους. Π.χ. εγώ υπάγομαι στη ΔΟΥ Μεσσηνίας έχω μια απόδειξη από ψώνια στη Θεσσαλονίκη και την μοιράζομαι με τον κουμπάρο μου που ζει στο Βόλο! Άντε ψάξε να βρεις την άκρη.
Κι όλα αυτά διότι στην Ελλάδα ακόμη συζητάμε τα αυτονόητα. Στη Γαλλία για παράδειγμα δεν πρόκειται να ακούσεις μέτρα για την έκδοση αποδείξεων, είναι αυτονόητο πως εκδίδουν. Εδώ κάθε πολίτης χρειάζεται κι έναν ελεγκτή εξ'ου και οι περιβόητοι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν φτάνουν. Με τη νοοτροπία μας δεν θα φτάσουν ποτέ. Και η νοοτροπία δεν αφορά μόνο τους πολίτες αλλά και του κυβερνώντες(κυρίως αυτούς) από τη στιγμή που αυτοί νομοθετούν και επομένως πρέπει πρώτοι να εφαρμόζουν, με το προσωπικό τους παράδειγμα, τους νόμους. Τ' ακούς off shore μου;

Φορολογία μου, αμαρτία μου!

Νέα χρονιά με νέες ιδέες. Έχουμε και λέμε:
- Αύξηση των έμμεσων φόρων σε καύσιμα-ποτά-τσιγάρα. Εύκολος στόχος που προσφέρεται και για λαϊκισμό (να κόψεις το τσιγάρο, βλάπτει!), χωρίς βέβαια ποτέ να ακούμε για την κοινωνική βαρβαρότητα που λέγεται έμμεσος φόρος.
- Μείωση των διαφόρων επιδομάτων, χωρίς βέβαια ν'αναφέρεται πουθενά πως τα επιδόματα δόθηκαν από τις ίδιες κυβερνήσεις που τώρα τα κατηγορούν για σπατάλη.
- Σύνδεση του αφορολόγητου ορίου (που οι ίδιες κυβερνήσεις νομοθέτησαν) με τη συγκέντρωση αποδείξεων.
Το φαιδρό της όλης ιστορίας είναι ότι μιλάμε για την εφαρμογή μέτρων που δεν έχουν καν νομοθετηθεί. Ο κόσμος μαζεύει αποδείξεις χωρίς να ξέρει, επίσημα, τι θα τις κάνει. Σε παγκόσμια πρωτοτυπία, στην Ελλάδα οι φήμες έχουν ισχύ νόμου εν ενεργεία.
Για την ανταποδοτικότητα αυτών των φόρων δεν κυκλοφόρησαν νέα σενάρια!