Είδα φίλους πολλούς
κι ανάμεσά τους το φίλο που πιο πολύ αγαπούσα
να βουλιάζουνε αβοήθητοι στο βάλτο
που προσπερνώ καθημερινά.
Και το πνίξιμο δεν τελείωνε
μέσα σ'ένα μοναχά πρωινό. Συχνά έπαιρνε βδομάδες.
Αυτό τό'κανε πιο φοβερό ακόμα.
Καθώς κι η μνήμη των πολύωρων συζητήσεων που κάναμε μαζί
για το βάλτο, που κιόλας
τόσους πολλούς κρατούσε.
Ανίσχυρος τώρα τον παρακολουθούσα να γέρνει πίσω
με βδέλες σκεπασμένος
μέσα στη λάσπη που λαμπύριζε
και μαλακά κινιόταν:
Πάνω στο πρόσωπο που βούλιαζε
το φρικαλέο χαμόγελο της μακαριότητας.
Μπ. Μπρεχτ
*για την αντιγραφή απειρώτας.
Για να εξηγούμαι, είμαι φανατικά απέναντι σε όλες αυτές τις "αφιερωμένες μέρες" που το μόνο που κάνουν είναι να ηρεμούν τη συνείδησή μας, ότι πράξαμε το χρέος μας. Και είναι ιδιαίτερα υποκριτικό να "προβληματιζόμαστε" μια μέρα, όταν τις υπόλοιπες 364 είτε αδιαφορώντας είτε σιωπώντας ενοχικά βάζουμε το λιθαράκι μας στη διαιώνιση των προβλημάτων.
3 σχόλια:
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από 'δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιό φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι...
συμφωνώ, φίλε μου, Απείρωτα. Σήμερα, όμως, είναι μια άλλη μέρα. Σήμερα θυμόμαστε τους φίλους μας που βουλιάξανε στο βάλτο...
@ the muppet show girls
.....(χωρίς λόγια)
@σπύρος
Και αύριο; Και χτες; Δύσκολες μέρες.
Δημοσίευση σχολίου