Τελικά ποιος είναι προοδευτικός και ποιος συντηρητικός;
Ερώτημα που κατά καιρούς στροβιλίζεται στο μυαλό μου χωρίς να μπορώ να βρω έναν ορισμό, παρά μόνο περιστασιακά να παρακολουθώ συμπεριφορές που, ίσως αυθαίρετα, τις κατατάσσω στη μία ή την άλλη ομάδα.
Με αφορμή τη χτεσινή εκλογή Σαμαρά τολμώ να πω, πως ήταν έκπληξη για μένα η συμπεριφορά συμπολιτών μου, οι οποίοι αν και τοποθετούνται είτε μόνοι τους είτε από συνήθεια στη "συντηρητική" πλευρά της κοινωνίας μας, εντούτοις έκαναν ένα βήμα εμπρός καταψηφίζοντας στην ουσία το οικογενειακό δίκαιο που επικρατεί στην Ελλάδα και επιβάλει, κατά κάποιο τρόπο, παιδί-εγγόνι-ανηψιός πρωθυπουργού να πρέπει με το στανιό να γίνει επίσης πρωθυπουργός.
Κάτι ανάλογο ήταν και η περσυνή εκλογή του Ομπάμα στις ΗΠΑ. Ποιος να περίμενε, μια κοινωνία σχεδόν σκοταδιστική, άραγε ότι θα εξέλεγε έναν μαύρο πρόεδρο;
Αντίθετα τέτοιες εκπλήξεις δεν έχω γευτεί από τον "προοδευτικό" κόσμο. Ζώντας μέσα σε μια νιρβάνα αυταπόδεικτου και εργολαβικού προοδευτισμού, αδυνατούν πλέον να εκπλήξουν τον ίδιο τους τον εαυτό κάνοντας κάτι το διαφορετικό.
