Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Πόσες αποδείξεις θες;




Το ότι μπήκαμε στην ομάδα του ευρώ και μάλιστα στον σκληρό πυρήνα χωρίς να αξίζουμε το μάθαμε εσχάτως αν και πάντα το υποψιαζόμαστε πως πάλι κάποια λαδιά κάναμε. Μας γοήτευε να έχουμε το ίδιο νόμισμα με το Γερμανό, κληρονομώντας από τους παππούδες το άχτι του μάρκου.
Το ότι "χτίσαμε" έναν τρόπο ζωής στη φιλοσοφία δανεικά κι αγύριστα κι αυτό το ξέραμε μέσα μας. Ήταν όμως γλυκό που θάψαμε τα κατοχικά μας σύνδρομα βίαια αν και ανορθόδοξα.
Την μεγαλύτερη όμως απάτη της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα να την κατανοήσουμε.
Τα γεγονότα που ζούμε τα τελευταία 3 χρόνια είναι η πιο ξεκάθαρη απόδειξη του πειράματος αυτού. Ένωση κρατών χωρίς όμως κοινά σύνορα. Χωρίς κοινές πορείες. Με κοινό νόμισμα αλλά διαφορετικούς μισθούς, διαφορετική φορολογία, διαφορετικές υπηρεσίες. Με Κοινοβούλιο εκλεγμένο την ίδια μέρα από όλους τους πολίτες αλλά με ρόλο απλά συμβουλευτικό-διακοσμητικό. Με κοινό Ευρωπαϊκό Σύνταγμα που υποδαυλίζεται από το Σύνταγμα κάθε χώρας-μέλους. Με πλήθος ξεχωριστών εθνικών νόμων που όμως είναι υποδεέστεροι των αποφάσεων διορισμένων τεχνοκρατών που αποτελούν το συμβούλιο των Επιτρόπων. Με Κεντρική Τράπεζα-εγγυητή του κοινού νομίσματος που όμως δεν έχει δικαίωμα βάσει της ιδρυτικής της διακήρυξης να παρέχει οποιαδήποτε βοήθεια σε μέλος αυτής της ένωσης.
Πρόκειται για μια Ένωση-Φρανκενστάϊν που θέλει να προχωρήσει μπροστά συνεχώς απομακρυνόμενη από την έννοια της αλληλεγγύης και εκ των πραγμάτων οδηγούμενη στην πλήρη αποσύνθεσή της και στην επαναφορά των εθνικών κρατών και νομισμάτων ως αυτόνομες υπάρξεις.
Αυτή είναι η επόμενη μέρα και γι'αυτήν την επόμενη μέρα πρέπει να προετοιμαστούμε και όχι για ανόητες και κοντόφθαλμες θεωρίες χρεοκοπίας μιας χώρας ήδη χρεοκοπημένης κατά βάση ηθικά.