Τι έμαθα σήμερα.

Τι να πεις; Και τι να γράψεις; Από μόνη της η είδηση είναι τραγική.
" Νεκρός 15χρονος"!
Αυτό αρκεί. 15χρονος ρε γαμώ το; Δεν πρόλαβε ούτε να ανθίσει.
"Νεκρός 15χρονος από σφαίρα."
Τι μπορεί να έκανε ένα παιδί και δολοφονείται; Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δολοφονήσεις κανέναν!
"Νεκρός 15χρονος από σφαίρα αστυνομικού."
Εκεί όλα παγώνουν! Από αστυνομικό; Από αυτόν που ο ρόλος του είναι η προστασία του πολίτη με κάθε προσωπικό τίμημα;
Και τι να πεις; Από που να κρατηθείς για να βρεις λίγη λογική; Να φταίει που οι αστυνομικοί είναι ανεκπαίδευτοι και βγαίνουν στην υπηρεσία μη έχοντας τις στοιχειώδεις γνώσεις; Σίγουρα φταίει. Να φταίει που στις τάξεις των αστυνομικών υπάρχουν κομπλεξικοί άνθρωποι που με το κουμπούρι στο χέρι κάνουν αυτοψυχοθεραπεία; Κι αυτό φταίει.
Και μετά τι;
Μετά έρχεται η δικαιολογημένη μεν, τυφλή δε οργή των συντρόφων. Έκαψες, έσπασες, τελικά ποιον τιμώρησες;
Θα τιμωρηθεί ο αστυνομικός; Θα τιμωρηθεί. Θα τον πάψουν από την υπηρεσία και θα τον πάνε σε κάποιο γραφείο ή θα τον στείλουν στα Δωδεκάνησα για "τιμωρία". Ή θα τον αποτάξουν. Ε, και;
Ο υπουργός θα κλάψει, θα πάρει και τη μάνα του 15χρονου τηλέφωνο να την παρηγορήσει, ίσως πάει στην κηδεία μαζί με τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. για να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους. Ε, και;
Δεν παραιτούνται όμως. Δεν παραιτούνται! Δεν θεωρούν ότι έχουν ούτε πολιτική ευθύνη, ούτε φυσική ευθύνη, ούτε ευθιξία, έτσι από ντροπή, από στενοχώρια βρε αδερφέ. Η καρέκλα έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή οποιουδήποτε. Όπως είχε μεγαλύτερη αξία και το '85 με τον Καλτεζά για τους Πασόκους που τώρα ζητούν την παραίτηση του Παυλόπουλου.
Αυτό έμαθα σήμερα.
Και σας παρακαλώ, μην ξανακούσω τη βλακεία περί τσίπας και φιλότιμου του Έλληνα.
Αναγουλιάζω!