Βάλτος.

Κοιτώντας τις περσινές αναρτήσεις στα ιστολόγια, τόσο του δικού μου όσο και των υπολοίπων φίλων, συνειδητοποίησα το λόγο που εδώ και 2 μήνες δεν είχα κάτι να γράψω.
Οικονομικά μέτρα, φόροι, ατελείωτη πολιτική μπουρδολογία, αιώνια εκλογολογία, παράπονα για την πτώση του τουρισμού αλλά και παράπονα για την πτώση της ποιότητας των τουριστικών υπηρεσιών και φυσικά οι φωτιές.
Η ζωή με έναν εκνευριστικό τρόπο κάνει κύκλους (ή σπείρες για τους πιο φιλοσοφημένους), κλείνοντας το μάτι κοροϊδευτικά σε όλους εμάς που ελπίζουμε σε κάποια αλλαγή.
Και το απογοητευτικό είναι πως η οποιαδήποτε έκπληξη ή "έκπληξη" δεν φαίνεται να ταράζει κανέναν. Μια απάθεια, μια παραίτηση, ένα κοινωνικό έλος έχει απλωθεί και στα λιμνάζοντα νερά ψάχνουμε για κάτι το φρέσκο.
Έλεγε κάποτε ένας παππούς "Πιες νερό από ποτάμι, μην ακουμπήσεις νερό από λίμνη". Τα ποτάμια έχουν προ πολλού χάσει την ορμή και ελεύθερη κίνησή τους, η κοίτη τους έχει πια εγκυβωτιστεί και απανωτά φράγματα ελέγχουν απόλυτα τη ροή τους.