Πώς είπατε;

Τελικά ποιος είναι προοδευτικός και ποιος συντηρητικός;
Ερώτημα που κατά καιρούς στροβιλίζεται στο μυαλό μου χωρίς να μπορώ να βρω έναν ορισμό, παρά μόνο περιστασιακά να παρακολουθώ συμπεριφορές που, ίσως αυθαίρετα, τις κατατάσσω στη μία ή την άλλη ομάδα.
Με αφορμή τη χτεσινή εκλογή Σαμαρά τολμώ να πω, πως ήταν έκπληξη για μένα η συμπεριφορά συμπολιτών μου, οι οποίοι αν και τοποθετούνται είτε μόνοι τους είτε από συνήθεια στη "συντηρητική" πλευρά της κοινωνίας μας, εντούτοις έκαναν ένα βήμα εμπρός καταψηφίζοντας στην ουσία το οικογενειακό δίκαιο που επικρατεί στην Ελλάδα και επιβάλει, κατά κάποιο τρόπο, παιδί-εγγόνι-ανηψιός πρωθυπουργού να πρέπει με το στανιό να γίνει επίσης πρωθυπουργός.
Κάτι ανάλογο ήταν και η περσυνή εκλογή του Ομπάμα στις ΗΠΑ. Ποιος να περίμενε, μια κοινωνία σχεδόν σκοταδιστική, άραγε ότι θα εξέλεγε έναν μαύρο πρόεδρο;
Αντίθετα τέτοιες εκπλήξεις δεν έχω γευτεί από τον "προοδευτικό" κόσμο. Ζώντας μέσα σε μια νιρβάνα αυταπόδεικτου και εργολαβικού προοδευτισμού, αδυνατούν πλέον να εκπλήξουν τον ίδιο τους τον εαυτό κάνοντας κάτι το διαφορετικό.

Άχου και δε με νοιάζει...

Στα πρότυπα της εκλογής προέδρου του ΠΑΣΟΚ κινείται η ΝΔ για την εκλογή του δικού της προέδρου. Βέβαια στο ΠΑΣΟΚ κρατάνε την παγκόσμια πατέντα-μοναδικότητα-ρεκόρ θα έλεγα, ένα εκατομμύριο μπουμπούνες να πάνε να ψηφίσουν με ψηφοδέλτιο το μοναδικό υποψήφιο.
Κάποιες χιλιάδες μπουμπούνες θα πάνε στις 29 Νοεμβρίου να ψηφίσουν και στη ΝΔ, κάνοντας πράξη μια ηλιθιότητα και μισή. Υποψήφιοι που προέρχονται από τα κομματικά φυτώρια, που μεγαλώσαν με κομματική στοργή και κομματική τροφή, που ανέβηκαν στην κομματική ιεραρχία με κομματικά κριτήρια και μέσα από κομματικούς μηχανισμούς θα κριθούν από την κομματική βάση με αξιοκρατικές και δημοκρατικές διαδικασίες.

Βρουμ βρουμ!

Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς απόσυρση; Η ρόδα ήταν κι αυτή μια κάποια λύσις!

Οι 12 πόντοι.

Για άλλη μια φορά ο Αϊνστάιν, αυτός ο κερατάς, δικαιώνεται.Και ενώ μιλάμε για ένα απόλυτο νούμερο -το 12- εντούτοις η οπτική γωνία αλλά και το αντικείμενο δίπλα στο οποίο τοποθετείται το νούμερο, τα κάνει όλα σχετικά.
Για παράδειγμα ας πούμε ότι ο χειρουργός (επαγγελματική διαστροφή) έκανε 12 πόντους τομή, αυτό είναι ένα στοιχείο, απόλυτο. Αν όμως η εγχείρηση είναι για σκωληκοειδίτιδα τότε είναι μεγάλη η τομή. Αν όμως είναι για κάταγμα στο ισχίο είναι μικρή.
Στο μπάσκετ αν ο Ολυμπιακός νικήσει με 12 πόντους το Παγκράτι δεν είναι και κατόρθωμα, αν όμως νικήσει με την ίδια διαφορά τους Λέικερς είναι θρίαμβος.
Οι 12 πόντοι στο πέος είναι σχετικό μέγεθος ανάλογα με τον αν είναι σε στύση ή όχι. Διότι 12 πόντοι σε ηρεμία είναι κατηγορία γαιδουριού.
Εκεί που ο σύντροφος Άλμπερτ τα θαλάσσωσε είναι στο έλλειμα της οικονομίας μας.
Οπως και να το κοιτάξω 12% έλλειμα δεν αλλάζει από καμία γωνία. Και πονάει. Και θα πονέσει. Πάντα...και απόλυτα.

Ένας αντιεξουσιαστής στο Μέγαρο Μαξίμου!

Tελικά η πολιτική ζωή μας είναι μια επαναλαμβανόμενη και μάλιστα κακόγουστη, κρυοκωλιάρικη φάρσα.
Πρωθυπουργός και υπ. Εξωτερικών το '81 ο Ανδρέας, πρωθυπουργός και υπ. Εξωτερικών κι ο Γιωργάκης το '09. Μαντρόσκυλο τον Κουτσόγιωργα ο Ανδρέας; Μαντρόσκυλο τον Πάγκαλο ο Γιωργάκης το '09. Από τη μια τραγική έλλειψη φαντασίας, από την άλλη πανίσχυρο το Παπανδρεϊκό DNA. Έχουν κάνει πράξη την αθανασία οι κουφάλες ή όπως θά'λεγε κι ο Πάγκαλος "Βρε δε γαμιέσαι πρωί-πρωί!"

...και θα ψηφίσω.

Δεν είχα καμία αυταπάτη για το αν θα ακούσω (και σ'αυτή την προεκλογική περίοδο) πολιτικό λόγο. Μήπως εκτός εκλογών υφίσταται ο πολιτικός λόγος;
Συνθήματα, εξυπνακισμός, μπουρδολογία. Ως φαίνεται το μυστικό τρίπτυχο της επιτυχίας για όποιον θέλει να εκλεγεί, υποτασσόμενος πλήρως στα καλέσματα της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας (τρομάρα της!)
Και ο πολίτης; Ο πολίτης μετατρέπεται σε πωλητή της συνείδησής του, σε οσφυοκάμπτη απέναντι σε κάθε βουλευτή-πασά και κομματόσκυλο-αγά. Το οθωμανικό δίκαιο είναι εδώ, ζωντανό και πανίσχυρο με όλα τα στοιχεία του: μπαξίς-ρουσφέτ.
Γι'αυτές τις εκλογές δεν θα ξαναμιλήσω. Μόνο θα σκεφτώ ποιος φταίει για ότι συμβαίνει στην πολιτεία που ζω και θα ψηφίσω.

Βάλτος.

Κοιτώντας τις περσινές αναρτήσεις στα ιστολόγια, τόσο του δικού μου όσο και των υπολοίπων φίλων, συνειδητοποίησα το λόγο που εδώ και 2 μήνες δεν είχα κάτι να γράψω.
Οικονομικά μέτρα, φόροι, ατελείωτη πολιτική μπουρδολογία, αιώνια εκλογολογία, παράπονα για την πτώση του τουρισμού αλλά και παράπονα για την πτώση της ποιότητας των τουριστικών υπηρεσιών και φυσικά οι φωτιές.
Η ζωή με έναν εκνευριστικό τρόπο κάνει κύκλους (ή σπείρες για τους πιο φιλοσοφημένους), κλείνοντας το μάτι κοροϊδευτικά σε όλους εμάς που ελπίζουμε σε κάποια αλλαγή.
Και το απογοητευτικό είναι πως η οποιαδήποτε έκπληξη ή "έκπληξη" δεν φαίνεται να ταράζει κανέναν. Μια απάθεια, μια παραίτηση, ένα κοινωνικό έλος έχει απλωθεί και στα λιμνάζοντα νερά ψάχνουμε για κάτι το φρέσκο.
Έλεγε κάποτε ένας παππούς "Πιες νερό από ποτάμι, μην ακουμπήσεις νερό από λίμνη". Τα ποτάμια έχουν προ πολλού χάσει την ορμή και ελεύθερη κίνησή τους, η κοίτη τους έχει πια εγκυβωτιστεί και απανωτά φράγματα ελέγχουν απόλυτα τη ροή τους.