Να θυμηθώ τα έθιμα!

Πάει κι αυτό. Μας τελείωσε. Μετά από ανελέητες δόσεις Gipsy Kings και παρόμοιων latin υποπροϊόντων, που μας έξυσαν τα έντερα για δύο εβδομάδες, μπορούμε να ηρεμήσουμε λίγο. Τέρμα τα καρναβάλια και οι λογής κακόγουστες και συνεχώς επαναλαμβανόμενες μεταμφιέσεις. Τέρμα η διασκέδαση με το στανιό και το μόνιμο ηλίθιο γέλιο. Λες και τον υπόλοιπο καιρό είμαστε εσώκλειστοι σε μοναστήρι! Γεμάτα τα μπαρ, οι καφετέριες και τα χοροπηδάδικα 365 μέρες το χρόνο. Από τι ξεφεύγουμε τις Αποκριές, δεν μπορώ να καταλάβω.
Από την άλλη εκείνα τα έθιμα και "έθιμα" κάθε περιοχής, τι σου λένε; Από κακές αντιγραφές του Ρίο στη Βραζιλία( άλλο το Ρίο ντε Τζανέιρο και άλλο το Ρίο ντε τζ-Αντίρριο) μέχρι οτιδήποτε είναι ή βαφτίζεται παραδοσιακό, λαογραφικό, Μικρασιάτικο. Το καταλαβαίνω πως τα έσοδα των δήμων και δη εκείνων χωρίς καλοκαιρινό τουρισμό, είναι πενιχρά. Αλλά και τέτοιο άπλωμα χεριού για ελεημοσύνη, νισάφι πια!
Θα μου πεις είναι και τα πλήθη των έγκλειστων στις φυλακές Αθήνας-Θεσσαλονίκης, που με την πρώτη ευκαιρία εξαφανίζονται από την -βρίσκω τα πάντα- αγαπημένη τους πόλη. Και εκεί που θα πάνε θα έρθουν σε επαφή με τη φύση, όπου επαφή με τη φύση εννοείται η απόσταση από το αυτοκίνητο μέχρι τη ταβέρνα για να χρησοπληρώσουν τα γ' κατηγορίας κρέατα, λαχανικά και ξύδια που θα τους σερβίρουν. Και όλα αυτά ενώ ξεκινάνε από ένα μέρος όπου είναι ο ένας πάνω στον άλλον για να πάνε σε μέρη που τρώνε ο ένας πάνω στον άλλον.
Καλή Σαρακοστή, αδέρφια! Και του χρόνου!
Υπομονή μέχρι το Πάσχα, όπου νέα έθιμα του κάμπου και του λόγγου μας περιμένουν για να μας δουλέψουν κανονικότατα.