Θα πτωχεύσουμε;

Η απάντηση είναι ναι.
Όλα είναι θέμα μαθηματικών και απλής λογικής. Ήταν πριν από μερικά χρόνια όταν κάποιες φωνούλες -μειοψηφίες και γραφικούς τους ονόμαζαν- ούρλιαζαν, εν μέσω του Ελληνικού οικονομικού "θαύματος" του Σημιτισμού, πως δεν υπάρχει χώρα που ευημερεί με υπερχρεωμένους πολίτες. Το αποτέλεσμα το ζούμε με την Ελλάδα να βρίσκεται πνιγμένη, ως οικονομία, αδύναμη να εγγυηθεί την επιστροφή οιασδήποτε οικονομικής βοήθειας από τους δανειστές της.
Τώρα πλέον κάποιες άλλες φωνούλες (ή και οι ίδιες), απέναντι στην εμμετική προπαγάνδα περί σωστών μέτρων νοικοκυρέματος που θα βγάλουν τη χώρα ισχυρή απέναντι στην κρίση, ανταπαντούν πως η χρεοκοπία, η πτώχευση και η στάση πληρωμών από την πλευρά του Ελληνικού δημοσίου είναι αναπόφευκτα. Από τη στιγμή που υπάρχει προοδευτική στάση πληρωμών μεταξύ των πολιτών, είτε με τη μορφή της ελαχιστοποίησης στην κατανάλωση είτε με τη γενίκευση των παραδοσιακών φεσιών, νομοτελειακά θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και τα Κρατικά ταμεία. Ήδη το γεγονός αυτό συμβαίνει βάσει των επίσημων στοιχείων που δείχνουν μείωση στις κρατικές δαπάνες με ταυτόχρονη μείωση των εσόδων και μάλιστα σε περίοδο που έχουμε αύξηση ΦΠΑ.

The Beatles, Because

Αχυράνθρωποι.

Οι μεν παριστάνουν τους στενοχωρημένους σοσιαλιστές που τους είπαν ότι κυβερνούν, οι δε νομίζουν ότι είναι φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές που στο σενάριο κάνουν εποικοδομητική αντιπολίτευση. Υπάρχουν και κάτι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί που δεν είναι σίγουροι αν το παγκόσμιο κλίμα είναι ακόμα ώριμο ώστε να συνειδητοποιήσει ο λαός το ιστορικό πέρασμα του Λένιν.
Το φίδι όμως παραμονεύει. Και το φίδι δεν είναι ούτε ο χοντρομπαλάς πρώην σφίχτης πρώην διαφημιστής ούτε ο υστερικός πλασιέ με την τσιριχτή φωνή- ίδιος Φαρινέλι.
Το φίδι είναι μέσα μας είναι ο κοινωνικός καθημερινός τσαμπουκάς και μια τυφλή οργή που πέφτει επι δικαίων και αδίκων. Είναι οι Γκέμπελς των ΜΜΕ αλλά και οι Χίμλερ του σπιτιού μας, της δουλειάς μας, του δρόμου, του εστιατορίου, του γηπέδου.
Ο φασισμός είναι ήδη εδώ, αποτέλεσμα ή και μήτρα της κατοχής που ζούμε ως χώρα και ως ψυχές.

Όλα τυριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.

'Οχι, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Ούτε καν ως κακόγουσο αστείο.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με φριχτό ρεαλισμό, με ωμή συνέπεια. Πάντα παρούσα, γράφεται ενώ δημιουργείται και όχι στο μέλλον όπως πολλοί υποστηρίζουν, ελπίζοντας κατά βάθος να είναι απ'την πλευρά των νικητών.
Αγαπητοί μου φίλοι και κατοχή έχουμε και πόλεμο θα ζήσουμε. Και τις δραχμές θα τις ξαναπιάσουμε στα χέρια μας. Συστήματα και νομίσματα Φρανκενστάϊν μπορούν δημιουργηθούν. Αλλά πόσο θα ζήσουν; Είναι δεδομένο το τέλος και όποιος δεν το βλέπει καλό είναι να ανατρεξει στην παγκόσμια ιστορία. Θα του φανούν ιδιαιτέρως οικεία αυτά που θα διαβάσει.

Ζήτω το Παρα-Έθνος!

Τώρα που τα πράγματα κάπως ηρέμησαν, τώρα που ίσως μέσα στον εορταστικό χυλό φαίνονται λίγο άσχετα, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε για τον 15χρονο Αφγανό.
Τι κακό μ'αυτή την ηλικία...15χρονος Χαμιντουλάν, 15χρονος Αλέξης.
Και μια κοινωνία στη μέση ζαλισμένη, χαμένη, μουδιασμένη...αδιάφορη; Θα πω φοβισμένη.
Δεν τη φοβάται ο Έλληνας την επίσημη εξουσία, δεν τη σέβεται. Το Παρακράτος όμως το τρέμει. Έχει αποδείξει από ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους πως είναι αποτελεσματικό στις μεθόδους του. Είτε λέγεται Μαυρομιχάλης, είτε Γκοτζαμάνης, είτε 17 Νοέμβρη και Πυρήνας της Φωτιάς το Παρακράτος είναι εδώ. Και σκοτώνει αδιάκριτα, αδιάφορα είτε λέγεσαι Καποδίστριας είτε Λαμπράκης είτε Αξαρλιάν είτε Χαμιντουλάν, απλά υπενθυμίζοντας την ύπαρξή του όποτε ο λαός ξεχνάει ποιος κάνει κουμάντο σ'αυτή τη χώρα.

Ελληνικά χοιρίδια.

Υπάρχουν στιγμές αλλά και γεγονότα που μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους, αν μη τι άλλο. Με επιτυχία λοιπόν στέφεται το πείραμα στην Ελλάδα, αφου παρά τα όποια σκληρά απάνθρωπα μέτρα λαμβάνονται οι πολίτες χαλαρά και ήρεμα παρακολουθούμε τα συμβάντα. Φυσικά όλο αυτό μας βοηθάει και στην αυτογνωσία αφού μάθαμε πως οι αντοχές μας είναι μεγάλες, απεριόριστες θα έλεγα!

Ντου ρεεεεεεε!!!

Kαι τελικά αυτό που κάθε κυβέρνηση, κάθε πόλος εξουσίας επιθυμούσε και στόχευε,έγινε πραγματικότητα. Ζούμε στην πράξη πλέον το "διαίρει και βασίλευε", ο κοινωνικός ιστός έχει χάσει κάθε συνεκτικό δεσμό και ο καθένας πορεύεται (θεωρητικά) αυτόνομος, στην ουσία γυμνός.
Το σημαντικότερο είναι πως πουθενά δεν ακούς έννοιες όπως "πολίτης" ή ακόμη και "άνθρωπος". Όλοι έχουμε ταξινομηθεί σε υποκατηγορίες, με το συνθετικό "υπο-" να δηλώνει δυστυχώς κατωτερότητα και όχι απλώς ένα κλάσμα.
Αυτό που ακούγεται (και εννοείται δυστυχώς) πανταχόθεν είναι έννοιες όπως καταναλωτής, ψηφοφόρος, συντεχνία, κοινωνική ομάδα, εργάτης, γιατρός, αγρότης, δημόσιος υπάλληλος, συμβασιούχος, οδηγός, πεζός, δάσκαλος, εφοριακός λες και μιλάμε για είδη οργανισμών και όχι για το ένα και αυτό πρόσωπο.
Εκεί κάπου, ωθούμενοι από την ανάγκη του ανήκειν, τοποθετούμε τον εαυτό μας στρεφόμενοι εναντίον όσων δεν μας μοιάζουν ή δεν δηλώνουν πίστη στην ομάδα μας. Μιλάμε για κοινωνικό χουλιγκανισμό με σηκωμένα τείχη συνεννόησης και de facto δίκαιο και άδικο.