Ζήτω το Παρα-Έθνος!

Τώρα που τα πράγματα κάπως ηρέμησαν, τώρα που ίσως μέσα στον εορταστικό χυλό φαίνονται λίγο άσχετα, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε για τον 15χρονο Αφγανό.
Τι κακό μ'αυτή την ηλικία...15χρονος Χαμιντουλάν, 15χρονος Αλέξης.
Και μια κοινωνία στη μέση ζαλισμένη, χαμένη, μουδιασμένη...αδιάφορη; Θα πω φοβισμένη.
Δεν τη φοβάται ο Έλληνας την επίσημη εξουσία, δεν τη σέβεται. Το Παρακράτος όμως το τρέμει. Έχει αποδείξει από ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους πως είναι αποτελεσματικό στις μεθόδους του. Είτε λέγεται Μαυρομιχάλης, είτε Γκοτζαμάνης, είτε 17 Νοέμβρη και Πυρήνας της Φωτιάς το Παρακράτος είναι εδώ. Και σκοτώνει αδιάκριτα, αδιάφορα είτε λέγεσαι Καποδίστριας είτε Λαμπράκης είτε Αξαρλιάν είτε Χαμιντουλάν, απλά υπενθυμίζοντας την ύπαρξή του όποτε ο λαός ξεχνάει ποιος κάνει κουμάντο σ'αυτή τη χώρα.

Ελληνικά χοιρίδια.

Υπάρχουν στιγμές αλλά και γεγονότα που μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους, αν μη τι άλλο. Με επιτυχία λοιπόν στέφεται το πείραμα στην Ελλάδα, αφου παρά τα όποια σκληρά απάνθρωπα μέτρα λαμβάνονται οι πολίτες χαλαρά και ήρεμα παρακολουθούμε τα συμβάντα. Φυσικά όλο αυτό μας βοηθάει και στην αυτογνωσία αφού μάθαμε πως οι αντοχές μας είναι μεγάλες, απεριόριστες θα έλεγα!

Ντου ρεεεεεεε!!!

Kαι τελικά αυτό που κάθε κυβέρνηση, κάθε πόλος εξουσίας επιθυμούσε και στόχευε,έγινε πραγματικότητα. Ζούμε στην πράξη πλέον το "διαίρει και βασίλευε", ο κοινωνικός ιστός έχει χάσει κάθε συνεκτικό δεσμό και ο καθένας πορεύεται (θεωρητικά) αυτόνομος, στην ουσία γυμνός.
Το σημαντικότερο είναι πως πουθενά δεν ακούς έννοιες όπως "πολίτης" ή ακόμη και "άνθρωπος". Όλοι έχουμε ταξινομηθεί σε υποκατηγορίες, με το συνθετικό "υπο-" να δηλώνει δυστυχώς κατωτερότητα και όχι απλώς ένα κλάσμα.
Αυτό που ακούγεται (και εννοείται δυστυχώς) πανταχόθεν είναι έννοιες όπως καταναλωτής, ψηφοφόρος, συντεχνία, κοινωνική ομάδα, εργάτης, γιατρός, αγρότης, δημόσιος υπάλληλος, συμβασιούχος, οδηγός, πεζός, δάσκαλος, εφοριακός λες και μιλάμε για είδη οργανισμών και όχι για το ένα και αυτό πρόσωπο.
Εκεί κάπου, ωθούμενοι από την ανάγκη του ανήκειν, τοποθετούμε τον εαυτό μας στρεφόμενοι εναντίον όσων δεν μας μοιάζουν ή δεν δηλώνουν πίστη στην ομάδα μας. Μιλάμε για κοινωνικό χουλιγκανισμό με σηκωμένα τείχη συνεννόησης και de facto δίκαιο και άδικο.

...κι αγνάντευε!

Επιστρέφω στο θέμα των αποδείξεων, αφού απ'την ημέρα που το άκουσα μου έχει καρφωθεί ως η μεγαλειοδέστερη πατάτα των τελευταίων ετών.
Όπως συμβαίνει πάντα σ'αυτή τη χώρα έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα να αναλύσουν αρχικά και στη συνέχεια να εφαρμόσουν ένα νόμο(;) που είναι διάτρητος από όλες τις πλευρές!
Πρώτ' απ' όλα δεν υπάρχει νόμος. Βασικό μεν, δευτερευούσης σημασίας στο Ελλάντα. Το χειρότερο είναι που ο αρμόδιος υπουργός βγαίνει στα ΜΜΕ και μιλάει με λεπτομέριες για έναν νόμο, για ένα μέτρο που δεν έχει ακόμα αποφασιστεί. Οπότε αρχίζει ο κάθε Αυτιάς, Παπαδάκης και το λουρί της μάνας να δίνει τις δικές του εξηγήσεις πάνω στο μέτρο-φαντομά μπερδεύοντας ακόμη περισσότερο τον άσχετο πολίτη.
Σύμφωνα με τις φήμες λοιπόν δεν θα καταθέσουμε τις αποδείξεις καθεαυτές αλλά θα καταγράψουμε τα στοιχεία τους σε ένα βιβλιαράκι (τεφτέρι το έλεγαν κάποτε) και στη συνέχεια θα το πηγαίνουμε στην εφορία. Κι εκεί δεν θα ελέγχονται όλες οι αποδείξεις αλλά δειγματοληπτικά στην τύχη.
Λογικό μου φαίνεται να μην ελεγχθούν όλες αφού στη χώρα με την κομμουνιστικού χαρακτήρα γραφειοκρατία και την παντελή έλλειψη μηχανοργάνωσης θα χρειάζοταν καμιά 20ετία για να γίνει αυτό.
Οπότε αρχίζει ο τζόγος. Έχω καλές πιθανότητες να γράψω στα τυφλά στοιχεία από φανταστικές αποδείξεις προκειμένου να συμπληρώσω το απαραίτητο όριο. Άλλη ιδέα είναι η απο κοινού χρήση αποδείξεων με άλλους. Π.χ. εγώ υπάγομαι στη ΔΟΥ Μεσσηνίας έχω μια απόδειξη από ψώνια στη Θεσσαλονίκη και την μοιράζομαι με τον κουμπάρο μου που ζει στο Βόλο! Άντε ψάξε να βρεις την άκρη.
Κι όλα αυτά διότι στην Ελλάδα ακόμη συζητάμε τα αυτονόητα. Στη Γαλλία για παράδειγμα δεν πρόκειται να ακούσεις μέτρα για την έκδοση αποδείξεων, είναι αυτονόητο πως εκδίδουν. Εδώ κάθε πολίτης χρειάζεται κι έναν ελεγκτή εξ'ου και οι περιβόητοι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν φτάνουν. Με τη νοοτροπία μας δεν θα φτάσουν ποτέ. Και η νοοτροπία δεν αφορά μόνο τους πολίτες αλλά και του κυβερνώντες(κυρίως αυτούς) από τη στιγμή που αυτοί νομοθετούν και επομένως πρέπει πρώτοι να εφαρμόζουν, με το προσωπικό τους παράδειγμα, τους νόμους. Τ' ακούς off shore μου;

Φορολογία μου, αμαρτία μου!

Νέα χρονιά με νέες ιδέες. Έχουμε και λέμε:
- Αύξηση των έμμεσων φόρων σε καύσιμα-ποτά-τσιγάρα. Εύκολος στόχος που προσφέρεται και για λαϊκισμό (να κόψεις το τσιγάρο, βλάπτει!), χωρίς βέβαια ποτέ να ακούμε για την κοινωνική βαρβαρότητα που λέγεται έμμεσος φόρος.
- Μείωση των διαφόρων επιδομάτων, χωρίς βέβαια ν'αναφέρεται πουθενά πως τα επιδόματα δόθηκαν από τις ίδιες κυβερνήσεις που τώρα τα κατηγορούν για σπατάλη.
- Σύνδεση του αφορολόγητου ορίου (που οι ίδιες κυβερνήσεις νομοθέτησαν) με τη συγκέντρωση αποδείξεων.
Το φαιδρό της όλης ιστορίας είναι ότι μιλάμε για την εφαρμογή μέτρων που δεν έχουν καν νομοθετηθεί. Ο κόσμος μαζεύει αποδείξεις χωρίς να ξέρει, επίσημα, τι θα τις κάνει. Σε παγκόσμια πρωτοτυπία, στην Ελλάδα οι φήμες έχουν ισχύ νόμου εν ενεργεία.
Για την ανταποδοτικότητα αυτών των φόρων δεν κυκλοφόρησαν νέα σενάρια!

Φουσκώνω από περηφάνεια!

Το ερώτημα είναι ρητορικό αλλά γίνεται, έτσι, για να ξεκινήσω από κάπου. Στη σύναψη ενός δανείου τους όρους ποιος τους βάζει; Ο δανειστής ή ο δανειζόμενος; Προφανώς ο πρώτος αφού έχει το πάνω χέρι στην όλη συνδιαλαγή.
Μια χώρα που προσπαθεί να πείσει πως το απλωμένο για ελεημοσύνη χέρι της είναι αξιόπιστο, πόσο "περήφανη εξωτερική πολιτική" μπορεί να ασκήσει;

Συγκεντρώσου...

Συντρόφισσα Αλέκα,
όποιος δεν υιοθετεί τη γραμμή του ΚΚΕ δεν είναι αυτομάτως αντικομμουνιστής. Και στο λέω με όλη μου τη συμπάθεια, διότι μπαίνεις (ή έχεις μπει από καιρό) σε λογικές Μπους "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας"!
Γι'αυτά τα Χριστούγεννα κάνε μια καλή πράξη, επέτρεψε το δικαίωμα στη διαφωνία. Θα νιώσεις καλύτερα.